ศิลปิน : สมยศ ทัศนพันธ์
โบราณนานนมเขาว่าไม้ล้มพอข้ามไปได้
ถึงว่าเป็นอย่างไรไม้ไม่อาจฟื้นยืนต้น
แต่ว่าคนล้มไม่งามขอห้ามอย่าข้ามตัวตน
เซแล้วอย่าซ้ำเวียนวน เหยียบย่ำเสียจนจมไป
อันคำนิพนธ์ขององค์พระล้นเกล้าเจ้าท่านว่า
อันว่าความเมตตานั้นหาบังคับได้ไม่
ยอมหลั่งมาเองครื้นเครงดั่งฝนอันชื่นชูใจ
จากฟ้าและสุราลัย สู่พื้นไผทผาหล่นพรมรัว
โลกเราทุกวัน ไม่มีอะไรสำคัญ
ล้วนแต่ความฝันยวนยั่ว
โลกเลี้ยงคนชั่ว คนดีโลกลืมจนทั่ว
ก่อร่างสร้างตัวกันไป
คงมีวันคืนเขาต้องพลิกฟื้นยืนตนขึ้นมา
อันโชควาสนาล้วนหาตราวัดมิได้
เกิดมาทุกคนแม้นจนเจ็บช้ำคงจำในใจ
คนล้มใช่ล้มตายไปคงลุกปลุกใจขึ้นมายืนตัว
